İlk Nefes

İlk günkü gibi hatırlıyorum hala tam 839 gün öncesini, ilk günkü gibi hala yaşıyorum.Her gün bir umutla içimde bekliyorum seninle kurduğum hayalleri yaşamayı.O gün sıradan geçen her gün gibi gidip oturmuştum o banka ama bilmiyordum yıllarımın böylesine değişeceğini, bilmiyordum ki aldığım nefesleri başka bir kalp için alacağımı.Seni ilk gördüğüm an etrafımda dolaşan yüzlerce insandan, güneşin kavuran sıcaklığından, o an yaşayan her şeyden soyutlanmış gibiydim bir tek sen vardın, sadece sen.Senin o kıvırcık siyah saçlarının arasında kalan çöl gibi kahverengi gözlerine bakmak teninin yaydığı sıcaklığı ruhuma kadar hissettiriyordu, sen hiç fark etmemiş olsan bile.Hayatımda ilk defa hissettiğim o his benim için durdurmuştu zamanı ve bu son da olmayacaktı.O günün sonunda eve gidip de kafamı yastığa koyduğumda ilk ozaman başlamıştım seninle ilgli hayaller kurmaya.Sesini, adını hiçbirşeyini bilmiyordum, yalnızca aklıma kazınan her ayrıntısını bile hatırladığım o yüz ve bana hissettirdiklerinden başka.Çoktan kendimi kaptırmıştım sana ama farkında bile değildim ilk başlarda.Çünkü hayatımda bir ilkti bu hissettiklerim, bi süre kendimi zorladım seni düşünmemek için çünkü ne kadar huzur versede seni düşünmek, sonunu bilmediğim bu his beni korkutuyordu.O unutamadığım tarih 4 Ekim, ilk defa bugün tanıştım seninle, ilk defa duydum sesini, ilk defa aldım kokunu içimin derinliklerine kadar.O an anladım ki tüm çabalarım boşunaydı ne kadar zorlasam da kendimi seni düşünmeden yapamazdım sonu kötü bile olsa...